Η Φιλιππινέζα λοιπόν... Και όχι το θέμα σήμερα δεν είναι ο επαγγελματικός καθαρισμός χώρων. Και ντροπή σας που συνδυάζετε έναν λαό με ένα συγκεκριμένο επάγγελμα! Δηλαδή αν έλεγα Ρωσίδα θα σκεφτόσασταν τα στριπτιτζάδικα και αν έλεγα Αλβανή θα σκεφτόσασταν τουρίστρια; Τσ τσ τσ...στερεότυπα!
Το θέμα δεν έχει καν να κάνει με συγκεκριμένους λαούς, απλώς έτυχε να πέσω πάνω σε Φιλιππινέζα..
Σήμερα λοιπόν αποφάσισα να πάρω το λεωφορείο να κατέβω στο κέντρο του Λονδίνου για το καθιερωμένο τσεκ-απ με τον οφθαλμίατρο. Καθιερωμένο γι'αυτόν, γιατί για μένα είναι όποτε το θυμηθώ (π.χ. σήμερα θυμήθηκα ότι πέρασαν 2 χρόνια).
Μπήκα στο λεωφορείο, ανέβηκα στο πάνω διάζωμα και έκατσα. Πίσω μου καθόντουσαν 2 τύποι που μάλλον για Πακιστανοί μου κάνανε. Στα δεξιά μου η εν λόγω κοπέλα, προφανώς Ασιάτισα, αλλά δεν μπόρεσα να προσδιορίσω καταγωγή. Μέχρι που ξαφνικά άρχισαν όλοι να μιλάνε στα κινητά τους. Σαν να περίμεναν εμένα να ανέβω στο λεωφορείο και να κάτσω στην θέση μου πριν μπούμε στο κυρίως σόου. Απο αυτό μπόρεσα να καταλάβω ότι οι μεν τύποι είναι Ιρανοί, η δε κοπέλα Φιλιππινέζα (αν μείνετε 10 χρόνια στο Λονδίνο σαν και μένα θα απόκτησετε αυτή την ικανότητα αναγνώρισης).
Το πρόβλημα δεν είναι ότι άρχισαν να μιλάνε στα κινητά τους, αλλά το γεγονός οτι μιλούσαν χωρίς να έχουν ανάγκη τα κινητά. Είμαι σίγουρος οτι οι συνομιλητές τους θα μπορούσαν να τους ακούσουν, αν και αμυδρά, χωρίς την συμβολή της τεχνολογίας.
Το θέμα των συζητήσεων ήταν επίσης ευνόητο, χωρίς να χρειάζονται γνώσεις ξένων γλωσσών. Οι Ιρανοί συζητούσαν για το επόμενο τρομοκρατικό χτύπημα που οργανώνουν (φυσικά, γιατί άλλο θα μιλάγαν 2 Ιρανοί), ενώ η Φιλιππινέζα για τον πρόσφατο χωρισμό της με τον γκόμενο.
Φυσικά και το ενδιαφέρον θέμα ήταν αυτό της Φιλιππινέζας, οπότε εστίασα εκεί την προσοχή μου. Το γεγονός ότι ήταν χωρισμός το κατάλαβα απ'την χρήση αγγλικών εκφράσεων εν μέσω της συζήτησης, όπως η παγκοσμίως γνωστή έκφραση θυμού "Shut up and get the fuck out!". Το επιβεβαίωσα με την σχεδόν ταυτόχρονη έκκριση δακρύων. Ναι, η κοπέλα πλάνταξε στο κλάμμα και δεν σταμάτησε καθ'όλη τη διαδρομή. Μόλις φτάσαμε στο κέντρο έκλεισε το τηλέφωνο, σκούπισε τα δάκρυα και κατέβηκε απ'το λεωφορείο.
Σκέφτηκα να την ρωτήσω αν είναι καλά, αν τέλοσπαντων ήθελε να μοιραστεί τον πόνο της με έναν άγνωστο Έλληνα που καθόταν δίπλα της στο λεωφορείο και κρυφάκουγε την συζήτηση. Κάθε φυσιολογικός άνθρωπος θα έλεγε "Ναι αυτό χρειαζόμουν, έλα να μιλήσουμε να σου εξηγήσω και τα σημεία που δεν κατάλαβες όταν κρυφάκουγες, επειδή μίλαγα σε ξένη γλώσσα". Αλλά δεν το προχώρησα, ίσως επειδή δεν ήταν δουλειά μου να ανακατεύομαι σε ξένες υποθέσεις (το καταλάβατε ήδη πιστεύω).
Πάντως αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι το πόσο εύκολο είναι για μερικούς ανθρώπους να μοιράζονται προσωπικές συζητήσεις και συναισθήματα με αγνώστους. Φυσικά το γεγονός οτι η συγκεκριμένη κοπέλα μιλούσε Φιλιππινέζικα ήταν ίσως και ο λόγος που δεν είχε πρόβλημα να μιλήσει δημόσια (ποιός θα με καταλάβει θα σκέφτηκε). Αλλά το κλάμμα; Η ένταση της φωνής;
Να ξεκαθαρίσω ότι εμείς οι 'Ελληνες είμαστε χειρότεροι. Έχω πέσει πάμπολλες φορές σε Έλληνες που μιλούσαν δυνατά για γκόμενους/γκόμενες, το φαγητό που τους λείπει στην Αγγλία, τους "ηλίθιους Άγγλους" και τα προβλήματα στην δουλειά / πανεπιστήμιο. Το οτι είναι σε ξένη χώρα δρα ως άλλοθι για το θάρρος (;) τους, ενώ η ανωνυμία που προσφέρει η ξένη γλώσσα είναι απελευθερωτική.
Όλα τα παραπάνω με απασχόλησαν κατά τη διάρκεια της διαδρομής και είπα να τα μοιραστώ και'γω με την σειρά μου με εσάς. Χμμμ... μπλογκ, συγγραφή προσωπικών θεμάτων και καταστάσεων, ανωνυμία του ίντερνετ, άγνωστοι αναγνώστες...είμαι και'γω μια Φιλιππινέζα!