Wednesday 30 December 2009

Κ(ο)ινο-τικές Διαμάχες


Αφορμή για το σημερινό post είναι η θανάτωση, ίσως και δολοφονία, του Βρεταννού πολίτη Ακμαλ Σαίκ απ΄το κράτος της Κίνας την Τρίτη τα ξημερώματα.

Για όσους δεν γνωρίζουν, ο Ακμαλ Σαίκ είχε συλληφθεί το 2007 στο αεροδρόμιο του Ουρούμκι με 4 κιλά ηρωίνης στην κατοχή του. Σύμφωνα με την νομοθεσία της Κίνας το συγκεκριμένο αδίκημα τιμωρείται με ποινή θανάτου, ενώ ο Ακμάλ ήταν ο πρώτος Ευρωπαίος που θανατώνεται στην Κίνα τα τελευταία 50 χρόνια.

Η οικογένεια του υποστηρίζει ότι το Κινέζικο κράτος δεν έλαβε υπόψη τις (επιστημονικά αποδεδειγμένες) ψυχικές διαταραχές του ατόμου αυτού. Ο Ακμαλ ήταν 50χρονος πατέρας 3 παιδιών, ο οποίος είχε ψευδαισθήσεις για τις ικανότητες του στο τραγούδι και ταξίδεψε στην Κίνα με την υπόσχεση ότι θα μπορέσει να γίνει επιτέλους τραγουδιστής. Μια υπόσχεση που έλαβε από επιχειρηματία νυχτερινού κλαμπ στο Ουρούμκι, ο οποίος και του έδωσε την συγκεκριμένη βαλίτσα με ναρκωτικά.

Οι Κινεζικές Αρχές απ'την άλλη υποστηρίζουν ότι δεν ύπηρχε καμμία ένδειξη ψυχικής αστάθειας και ότι η συγκεκριμένη ποσότητα ηρωίνης ήταν ικανή να σκοτώσει πάνω απο 20,000 άτομα αν πέρναγε απαρατήρητη.

Οι διεθνείς αντιδράσεις κατά της ποινής, στις οποίες συμμετείχε η Βρετανική Κυβέρνηση και ο ΟΗΕ, γινόντουσαν ολοένα και πιο έντονες όσο πλησίαζε η μέρα της θανάτωσης. Ο ίδιος ο Γκόρντον Μπράουν δήλωσε ότι είναι δυσαρεστημένος από τον τρόπο που η Κίνα επέλεξε τον δρόμο της θανατικής ποινής με συνοπτικές διαδικασίες. Το Υπουργείο Εξωτερικών της Μ.Βρετανίας άσκησε πιέσεις στην κυβέρνηση της Κίνας, ώστε να αποφθεχθεί η θανάτωση έστω και την τελευταία στιγμή, χωρίς επιτυχία.

Να τονίσω ότι δεν θα λάβω θέση υπέρ ή κατά της θανατικής ποινής. Υπάρχουν μυριάδες επιχειρήματα και απ'τις 2 πλευρές, ενώ στα περισσότερα κράτη με θανατική καταδίκη η πλειοψηφία της κοινής γνώμης είναι υπέρ. Επειδή προέρχομαι απο κράτος στο οποίο έχει καταργηθεί, δεν μου δίνεται αυτομάτως το δικαίωμα να κατακρίνω κοινωνίες που συνεχίζουν αυτή την πρακτική.

Μπορώ όμως να κρίνω τις διπλωματικές σχέσεις μεταξύ χωρών, εφόσον στην συγκεκριμένη περίπτωση ο καταδικασμένος ήταν πολίτης της Ευρωπαικής Ένωσης. Η Κίνα όχι μόνο προχώρησε στην καταδίκη, αλλά πλέον ζητάει απ΄την Μ.Βρετανία να "διορθώσει το λάθος της και να μην μπλέκετε σε εσωτερικές νομικές υποθέσεις της χώρας", ώστε να μην επηρεαστούν οι σχέσεις των 2 χωρών.

Η προσωπική μου άποψη είναι ότι η συγκεκριμένη υπόθεση μπορεί να παρομοιαστεί με μια αναμέτρηση εφήβων για το ποιός την έχει "μεγαλύτερη". Με πιο σωστή ορολογία, η Νέα Δύναμη (Κίνα) συνεχίζει την επίδειξη ανωτερότητας απέναντι στις παραδοσιακές Δυνάμεις - μετά το Θιβέτ, την αποτυχημένη επίσκεψη του Ομπάμα στην Κίνα και τις ανούσιες συζητήσεις για τα μέτρα ενάντια στην περιβαντολλογική κρίση. Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις, η Κίνα παρουσιάστηκε αδιάλλακτη, αντιλαμβανόμενη ίσως για πρώτη φορά ότι πλέον αυτή έχει το πάνω χέρι.

Σε μια παγκοσμοιοποιημένη κοινωνία, σε αντίθεση με την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου όπου οι οικονομίες ΗΠΑ-ΕΣΣΔ ήταν αυτόνομες, η ύπαρξη μιας Κινέζικης Υπερδύναμης ίσως είναι καταστροφική για τον Δυτικό κόσμο που δεν έχει συνηθήσει την εξάρτηση απο τρίτες χώρες. Καταστροφική έφοσον η δημοκρατία (;) της Κίνας κάνει τα πρώτα της βήματα ώς Δύναμη με αλλαζονικές διαθέσεις και χωρίς όρεξη για διάλογο.

Πριν με κατηγορήσετε για φιλοαμερικανικές διαθέσεις και μου υπενθυμίσετε παρόμοιες τακτικές των ΗΠΑ, τις οποίες δέχομαι, να ξεκαθαρίσω ότι με απασχολεί το μέλλον και όχι το παρελθόν. Και η μελλοντική δυναμική της Κίνας και της Ρωσίας (που κάνει ότι θέλει στην Γεωργία και όποτε έχει πρόβλημα με την Δύση κλείνει τις στρόφιγγες φυσικού αερίου προς την Ευρώπη) είναι τουλάχιστον ανησυχητική. Κατ'εμέ θα υπάρξουν πολλές ακόμα "εφηβικές" αναμετρήσεις μεταξύ ΗΠΑ-Ευρώπης-Ρωσίας-Κίνας, μέχρι επιτέλους να υπάρξει παγκόσμια ισορροπία ίσως με έναν ΟΗΕ με πολύ μεγαλύτερες αρμοδιότητες.

Ελπίζω απλώς οι αναμετρήσεις να περιοριστούν σε περιστατικά του τύπου "Ακμαλ Σαίκ" και να μην καταδικάσουν τις τύχες λαών (βλέπε Θιβέτ) ή και της ανθρωπότητας (βλέπε Περιβάλλον).

3 comments:

  1. Το να μην ξεχνάμε τις σφαγές με "δυτική" βούλα ή επικρότηση (Ιράκ, Αφγανιστάν, ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑ, Βιετνάμ, Παγκόσμιοι.. μπορώ να φτάσω μέχρι τις Σταυροφορίες!) δε σημαίνει ότι κολάμε στο παρελθόν αλλά ότι διδασκόμαστε από αυτό . Χωρίς αυτό να σημαίνει ασφαλώς ότι επικροτώ πρακτικές του Κινεζικού καθεστώτος (σφαγή Τιενανμέν,Θιβέτ, λογοκρισίες, απουσία βασικών ατομικών δικαιωμάτων κλπ).

    Το πιο ωραίο το είπε το Ισραήλ στην Τουρκία που επέκρινε τις τακτικές του πρώτου στη Γάζα (μόλις χθες νομίζω αυτό)

    "Η Τουρκία είναι το τελευταίο κράτος που θα μας κάνει μαθήματα ηθικής".

    Έχει δίκιο; Δεν έχει δίκιο; Άει βγάλε άκρη.

    Νομίζω πως πρέπει να είμαστε με όλους το ίδιο σκληροί, μόνο έτσι μία κατάσταση γίνεται "κάπως" συγκρίσιμη. Αν γίνεται ποτέ.

    ReplyDelete
  2. Συμφωνώ, με την μόνη διαφορά ότι η Δυτική "βούλα" σε όλες τις περιπτώσεις είχε να κάνει ενάντια σε ολοκληρωτικά καθεστώτα και ποτέ ενάντια σε δημοκρατίες. Σε αντίθεση με την Κίνα που στρέφεται προτίστως ενάντια στον ίδιο τον Κινεζικό λαό. Θα είμαι σαφώς πιο σκληρός σε τέτοιες πρακτικές, παρά στους πολέμους της Αμερικής.

    ReplyDelete
  3. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα λοιπόν;*

    Και ποιός δίνει το δικαίωμα/ νομιμοποιεί τις "Δημοκρατίες" να καταδικάζουν και να εισβάλλουν σε άλλες μορφές διακυβέρνησης ειδικά όταν η "ηγεμονική τους παρέμβαση" έχει δυσανάλογο κόστος για τους λαούς;

    Μήπως αυτό από μόνο του τις κάνει λιγότερο "δημοκρατίες";

    * Μακιαβέλι, το παραθέτω όπως νοείται σήμερα. Στη φιλοσοφία του όμως δεν είναι τόσο "λάθος" όσο φαίνεται εκ πρώτης, απλά, όπως πάντα, οι μετέπειτα "φιλόσοφοι" απομόνωσαν βολικά κάποιες προτάσεις του δημιουργώντας, πολύ βολικά πάλι, αυτό που αντιλαμβανόμαστε σήμερα ως "Μακιαβελισμό".

    ReplyDelete